Ματίς-Σοστακόβιτς:"Δυο χορευτές" με διάθεση μουσικής ειρωνίας...

Μια εμπύρετη παιδική ασθένεια ήταν η αιτία να γνωρίσει τον «Παράδεισο»…

Ο Ανρί Ματίς, ο κορυφαίος ζωγράφος που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 3 Νοέμβρη του 1954, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, ιδρυτής του κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σπουδαιότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.

Παιδάκι ακόμα κι αφού έπρεπε να μείνει περιορισμένος στο σπίτι λόγω ασθενείας, η μητέρα του τού έφερε δώρο για να απασχολείται, ένα σετ ζωγραφικής.
Αυτό ήταν!Χρώματα, γραμμές και ο συνδυασμός τους αποκωδικοποιήθηκε στα μάτια και την ψυχή του ως «μικρός Παράδεισος», κι έτσι αποφάσισε πως αυτό που επιθυμούσε ήταν να γίνει ζωγράφος.

"Από την πρώτη στιγμή που κράτησα στα χέρια μου το κουτί με τις μπογιές, ήξερα ότι αυτή θα ήταν η ζωή μου. Ρίχτηκα σαν θεριό που χιμάει στο πράγμα που λαχταρά", θα ομολογήσει ο ζωγράφος. 

Παραδέχεται δε, πως η μητέρα του ήταν η πρώτη που τον συμβούλεψε να μην τηρεί τους "κανόνες" της τέχνης, αλλά κυρίως να στηρίζεται και ν' ακούει τα συναισθήματά του.

Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του το ‘54, ο Ματίς έζησε στο Σιμιέ, ένα προάστιο της Νις.
Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα.
Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, και την χαρτοκοπτική.

«Ο πραγματικός εαυτός μου βρίσκεται στα έργα που δημιούργησα κατά τη διάρκεια της αρρώστιας μου.

Σ’αυτά πνέει σαν άνεμος, η αίσθηση ελευθερίας μου!», 

συνήθιζε να λέει ο καλλιτέχνης.

Matisse: "Two Dansers", pinterest

Από αυτή την περίοδο είναι και το χαρτοκοπτικό του ,"Two Dancers".

Έργο, που χρησιμοποιήθηκε και στο μπαλέτο "Rouge et Noir", σε χορογραφία του Leonide Massine , που ο Ματίς είχε αναλάβει τα κοστούμια και τα σκηνικά  και στο οποίο αποτυπώνεται σύμφωνα με τους ειδικούς η ίδια η φύση του χορού: Έργο χορογραφημένο μα και, την ίδια στιγμή, αυθόρμητο.


Το μπαλέτο βασίζεται στη μουσική της 1ης Συμφωνίας του Σοστακόβιτς.

Η μουσική, παρότι γραμμένη από το συνθέτη στην ηλικία 19 χρόνων, ενθουσίασε τον ζωγράφο, που την μετέφρασε σε χρωματικό σύστημα, όπου το μαύρο δηλώνει τη βία, το άσπρο τη γυναίκα, το κίτρινο τη μοχθηρία, το μπλε τη φύση...

Ο 18χρονος Σοστακόβιτς στις 28 Ιουνίου 1925,
δύο μέρες πριν ολοκληρώσει τη Συμφωνία Νο 1 
(από τα αρχεία της Naxos records)

H 1η Συμφωνία του Σοστακόβιτς γράφτηκε το 1925 και ήταν το έργο που παρουσίασε στην αποφοίτησή του από την τάξη σύνθεσης στο Ωδείο του Λένιγκραντ.
Αν και έργο της νεότητάς του, εμφανίζει έναν ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικό συνδυασμό ζωντάνιας και χιούμορ από τη μία πλευρά, με δράμα και βαθύτητα από την άλλη, κάτι που έκανε πολλούς να μιλούν για επίδραση από Στραβίνσκι και Προκόφιεφ.
Η ελαφρότητα και η διάθεση για παιχνίδι δεν μειώνει τη συμφωνική σύνθεση, αντίθετα κάνει εμφανή τα σημάδια της σπουδαιότητας του συνθέτη και της εξέλιξής του, ιδιαίτερα στα εκπληκτικής λάμψης μοτίβα και την ενορχήστρωση, που εντυπωσιάζουν πλέκοντας σκοτεινές αποχρώσεις, ειρωνία και σάτιρα με την πολύχρωμη και ευφάνταστη μουσική αυθάδεια του συνθέτη.
Χαρακτηριστική μουσική, άλλοτε απρόβλεπτη, ξεκαρδιστικά αστεία, κι άλλοτε εκπληκτικά συγκινητική!'
Άλλοτε ν’ακούγεται εκρηκτική, νευρώδης ή σκερτσόζα κι άλλοτε ζοφερά στοχαστική απαιτώντας βαθιά περίσκεψη και συλλογισμό!


Διευθύνει μια δεσπόζουσα μουσική μορφή, ο Βάλερι Γκέργκιεφ, οι ηχογραφήσεις του οποίου έχουν τιμηθεί με σημαντικά βραβεία παγκοσμίως, ανάμεσά τους και το Βραβείο «Ντμίτρι Σοστακόβιτς».
Eνας μαέστρος, ο οποίος έχει περάσει μια ζωή βυθισμένη στη μουσική του ρώσου συνθέτη!