"Μπανγκόκ: Oriental Hotel κομψότητος, μα κυρίως λογοτεχνικής διανόησης..." (φωτογραφικό άλμπουμ)

Tι θα λέγατε αυτό το απόγευμα να πάρουμε το απεριτίφ μας σε ένα χώρο, όχι απλά αριστοκρατικό και χλιδάτο, μα κομψού, εκλεπτυσμένου περιβάλλοντος, υψηλής αισθητικής;

Ιδιαίτερα φωτιστικά οροφής, που μοιάζουν με ξύλινα κλουβιά, όμορφα εικαστικά και διακοσμητικά αντικείμενα, αριστότεχνοι καθρέπτες και σκάλες με περίτεχνες κουπαστές συνδυάζουν την καλόγουστη Δύση με την εξωτική αύρα της Ανατολής με πολλά στοιχεία αποικιακού χαρακτήρα.

Δυο μετρίου αναστήματος μελαμψοί άντρες με στολή και καπέλο αξιωματούχου της βρετανικής αρμοστείας στην Ανατολή, μας άνοιξαν με προθυμία τη μεγάλη τζαμένια πόρτα…

Το Οriental Mandarin Hotel χτισμένο στις όχθες του Τσάο Πραγιά στην Μπανγκόγκ παραμένει μέχρι σήμερα ένα κτίσμα-σήμα κατατεθέν της πόλης, δέλεαρ για όσους λατρεύουν τέτοιους χώρους, μα και όσους αναζητούν μέρη να οσφρηστούν τις μυρωδιές που έκαναν πριν δεκαετίες μεγάλους της διανόησης να μείνουν εκεί και να εμπνευστούν τα δημιουργήματά τους…

Βλέπετε στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο κατά την επίσκεψή τους στην «Πόλη των Αγγέλων» δεν κατέλυαν μόνο αστέρες του κινηματογράφου ή της μουσικής σκηνής(Ωντρευ Χεμπορν, Σον Κονερι, Σοφία Λόρεν, Ομάρ Σαρίφ, Λιζ Τέηλορ, Μάικλ Τζάκσον..) ή πρίγκιπες, πρόεδροι κρατών, (Νίξον, Χέλμουτ Κολ, Πριγκίπισσα Σοφία της Ισπανίας, Κάρολος και Νταϊάνα), ή  άνθρωποι του διαστήματος και του ποδοσφαίρου (Νιλ Αρμστρονγκ, Πελέ…), κατέλυαν και άνθρωποι της διανόησης…

Κυρίως  γι’αυτούς είχε χτιστεί ένα ιδιαίτερο οίκημα στον κήπο του ξενοδοχείου που βλέπει στο ποτάμι, ήσυχο και χωρίς το θόρυβο της πολυκοσμίας, σε αποικιακό ύφος, ανάλαφρα παλ χρώματα, προκειμένου η ατμόσφαιρα να βοηθά τις εμπνεύσεις τους…


Σήμερα αυτός ο χώρος κρατά το στυλ της τότε εποχής και οι αίθουσές του έχουν τα ονόματα των διάσημων θαμώνων του…
Γκράχαμ Γκρην, Νόελ Κάουαρντ,  Λαίδη Μπάρμπαρα Κάρτλαντ,  Τζον Λε Καρρέ, Τένεσσυ Ουίλιαμς, και τόσοι άλλοι!!

Αφού θαύμασα τον καλαίσθητο, κομψό και ευγενή χώρο εισόδου, προχώρησα στο μονοπάτι του κήπου με τις ψηλόλιγνες φοινικιές και άνθινες αγκαλιές με παραδείσια πουλιά, μια απερίγραπτα θαυμαστή τεχνητή, τροπική ζούγκλα, έφτασα στο «Οίκημα των Λογοτεχνών», όπως λέγεται σήμερα…

Σερβίρει καφέ, ποτό και ελαφρά σνακ…

Τα έπιπλα και η διάταξή τους παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.


Η βιβλιοθήκη, όπως μπαίνεις δεξιά.

Τα ράφια της αντέχουν καρτερικά το πολύτιμο βάρος των αναρίθμητων βιβλίων…
Κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, αναπαυτικοί καναπέδες και πολυθρόνες από μπαμπού βαμμένο λευκό, υφάσματα και ταπετσαρίες κλαρωτές σε αποχρώσεις ενός ήπιου βεραμάν…όλα με μια αδιάλειπτη φινέτσα και λεπτότητα…

Μια αψιδωτή σκάλα με περίτεχνα κάγκελα οδηγεί στον επάνω όροφο, χώρος σήμερα κλειστός(δωμάτια που διέμεναν οι διάσημοι συγγραφείς), ένα αίθριο και τα παντζούρια μισάνοιχτα με το ύφος να παραμένει αποικιακό…

Ένας ανεμιστήρας οροφής, απαραίτητος για τις αφόρητες ζέστες αυτού του
τόπου…














Παραγγείλαμε κοκτέιλ…

Σε γεύση καρπουζιού το ένα, και αχλαδιού το άλλο και ζητήσαμε να

μας το σερβίρουν στο δωμάτιο του αγαπημένου Σώμερσετ Μομ…

Οι τοίχοι του, γεμάτοι φωτογραφίες και αποκόμματα με ενυπόγραφα χειρόγραφά του…

Ένας τυφλός πιανίστας έπαιζε απαλά δίνοντας με τον ήχο ζωή στις εικόνες που έπλαθε η φαντασία αγναντεύντας τον ολάνθιστο κήπο.

Στο βάθος ο πλατύς Τσάο Πραγιά με τα ιδιαίτερου σχεδιασμού καράβια του να ανεβοκατεβαίνουν απαλά κι αυτά προς την ροή του ποταμού ή προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Κανείς δεν νοιαζόταν για το κύλισμα του χρόνου…
Όλα , λες, είχαν σταματήσει σε κείνη την εποχή, που ο Μομ βυθισμένος στις γουλιές του αγαπημένου του μαρτίνι προσπαθούσε να αναδείξει μέσα από τη γεύση του το «μειονέκτημα να είσαι τέλειος…»…

Ένοιωσα τη σκιά του να πλησιάζει, να κάθεται στο διπλανό από το δικό μας τραπέζι με ένα πακέτο σημειώσεων, μάρτυρες του λογοτεχνικού σύμπαντος του Μωμ…
Στο ένα χέρι το μολύβι , σα μπαγκέτα μαέστρου που ετοιμάζεται να διευθύνει το «Κουαρτέτο» του, και στο άλλο το ψιλόλιγνο , από καλής ποιότητος κρύσταλλο,  ποτήρι να καταπίνει αργά το ποτό του, έχοντας υποδείξει στον μπάρμαν τον τρόπο παρασκευής του…

-Το άδειο ποτήρι παγωμένο, παρακαλώ, από ώρα…
-Στάξτε μόλις δυο σταγόνες γρεναδίνης. Αναδεύστε απαλά, με κινήσεις σε ρυθμό νωχελικό …
-Τώρα, προσθέστε το αλκοόλ…
-Μόλις σας εκμυστηρεύτηκα το μυστικό μου…για λεπτό άρωμα και γεύση…

Βλέπω την θολή φιγούρα του πλάι μου να κινείται μέσα σε καπνούς…
Καταπίνει αργά τις γουλιές απ’το ποτό του…το στοχαστικό βλέμμα του αφημένο σε αίολες αναζητήσεις…
Όλα εδώ μέσα φωνάζουν την ύπαρξή του, όμως το μυαλό τον αναπλάθει μυθιστορηματικά, τόσο που συγχέεται η πραγματικότητα με το φανταστικό…
Φταίει το κοκτέιλ;…Φταίει ο χώρος που μεταφέρει έντονα την ενέργεια, την ανάσα όσων μοιράστηκαν εδώ το οξυγόνο τους;…
Βγαίνω στον κήπο…
Γοητεία της ατμόσφαιρας, της οσμής, της πλοκής, της γραφής, του στυλ…όλα, τόσο έντονα!