"Δερβίση στροβιλισμοί στην έρημο..."

Τι εμπειρία το ηλιοβασίλεμα κι η έναστρη νύχτα της!
Αν ήμουν Βαν Γκογκ, σίγουρα δεν θα με άφηνε αδιάφορη η σαγηνευτική ερημία της και με τα πινέλα μου θα απεικόνιζα την οσμή της μοναξιάς και απεραντοσύνης της ...

Είναι η στιγμή που δεν σιωπάς, ανοίγεις τα χέρια και κραυγάζεις!
Δραπετεύεις στις απέραντες αμμώδεις εκτάσεις...
Αφήνεσαι...
Κυλιέσαι στους  καμωμένους με απαράμιλλη επιδεξιότητα αμμόλοφους, που ορθώνονται στο οπτικό σου πεδίο σμιλεμένοι σαν περίτεχνα γλυπτά απ'τον καλλιτέχνη-δημιουργό, άνεμο...



Το σαφάρι στο απόκοσμο τοπίο της ερήμου είχε έντονο παραδοσιακό χρώμα.

Εκτός από πικάντικες, αραβικές γεύσεις και βόλτες με

καμήλες, περιλάμβανε τραγούδι Βεδουίνων σε σκοπούς

παιγμένους από λαϊκά όργανα, τατουάζ με χέννα σε

παραδοσιακά μοτίβα, "γερακοθηρία", μιας και για τους λαούς

της ερήμου, το κυνήγι με γεράκι υπήρξε επί αιώνες



αναπόσπαστο

μέρος της

καθημερινής

ζωής τους, χορό

της κοιλιάς και

εντυπωσιακό

χορό του Δερβίση.

Ένας μελαμψός λεβεντάνθρωπος ντυμένος με τη χαρακτηριστική φούστα στροβιλιζόταν για πολλή ώρα κάνοντας ταυτόχρονα ακροβατικά με τύμπανα και σχηματίζοντας περίεργα σχέδια με τα ντέφια που κρατούσε στα χέρια...

Η απορία όλων;;;...

Πώς κατάφερνε να κρατιέται νηφάλιος, χωρίς να τον καταβάλει ζάλη, ίλιγγος ή έστω κάποια αίσθηση απώλειας της ισορροπίας...

Όταν τέλειωσε, καταχειροκροτήθηκε απ'όλους μας.

Στη συνέχεια του σόου του, έπαιρνε άτομα από τα τραπέζια που αυτός επέλεγε και τους υπέβαλε στη διαδικασία του στροβιλισμού, μάλλον για να αποδείξει εμπράκτως τη δυσκολία του Δερβίσικου χορού.

Ο Τάκης μυρίστηκε πως πλησίαζε οσονούπω προς τη δική μας πλευρά και αποχώρησε τεχνιέντως προφασιζόμενος βιολογική ανάγκη...

Δεν είχε άδικο...

Ο "δερβίσης" με "άρπαξε" στην κυριολεξία από τα χαμηλά μαξιλάρια που αραχτή απολάμβανα τη βραδιά και με έσυρε στην αυτοσχέδια πίστα.

"Βίαια", σχεδόν με πρόσταξε να ανασηκώσω τα χέρια για να μου φορέσει τη μακριά φούστα.
Μου την έδεσε στη μέση και πάλι με προσταγή σε ύφος σουλτάνου που απαιτεί από γυναίκα του χαρεμιού του να εκτελέσει την εντολή του, ακούστηκε:

"Dance!!!...Go...go...go...Fast!...faster!!..."

Άρχισα να στροβιλίζομαι...
Αφέθηκα για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην έκσταση του ιερού-κυκλικού χορού.

Δεν ξέρω πόσες ήταν οι φούρλες που κατάφερα, όμως ήταν σίγουρα λιγοστές...
Κι ενώ δεν ένοιωθα να ζαλίζομαι, όταν με κράτησε στα χέρια και σταμάτησε η κυκλική κίνηση, ο έναστρος ουρανός απέκτησε ακόμη περισσότερα αστέρια και η σκοτεινή νύχτα έβγαζε φλόγες πολύχρωμες...

Το βλέμμα αναζήτησε μηχανικά τον Τάκη...


Εκείνος,  εξαφανισμένος για να με "καμαρώσει"...
Και το κοινό (Άγγλοι, Γάλλοι, Αιγύπτιοι, Κουβετιανοί, Αμερικανοί και Έλληνες) χειροκροτούσαν και σφύριζαν...
Απολάμβαναν, χαιρόντουσαν, ή ...χλεύαζαν;;;
Άγνωστο!
Όμως, ουδόλως με πείραζε. Ουδεμία η έγνοια περί αυτού, τη δεδομένη στιγμή...
Το σημαντικά ιδιαίτερο ήταν πως είχα χαρεί πολύ, κι η χαρά φαρδαίνει την ορμή..., γι'αυτό  και υποκλίθηκα με ευχαρίστηση.

Ο δερβίσης μεταλλάχθηκε σε ιππότης, μιας και με οδήγησε με περισσή αβρότητα στη θέση μου.

Η Γιούλα, η ευφυής φιλενάδα, είχε προνοήσει και απαθανάτισε την επικών διαστάσεων χορευτική σκηνή με το κινητό της.
Μόλις μού το έστειλε σε μέιλ.
Ευκαιρία να..."γελάσετε" και σεις...
Σίγουρα, δεν έχω τη χάρη του δερβίση που με "δίδαξε", όμως ο αυθορμητισμός και η χαρά του μικρού παιδιού που κατοικεί στις καρδιές όλων μας, ανασύρθηκε αβίαστα κι αυτό φαίνεται στο πλατύ μου  χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο αλήθειας, που η μαγεία του ταξιδιού σχηματίζει, από το ένα ως το άλλο αυτί, στο πρόσωπό μου...

Αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά, θα μαντέψεις τί μού ψιθύρισαν η νύχτα και τ' άστρα της...
Χαρά, φως και λάμψη περισσεύουν στ' όνειρο, που το ταξίδι υλοποιεί.
Δερβίσης ή καμηλιέρης, αν ρωτήσεις δεν ξέρω να σου πω τον αυτουργό...σίγουρα όμως πορθητής-κατακτητής του νου και της ψυχής, φίλοι μου!