"Evita Peron: η Αγία της Αργεντινής"

Ήταν 7 Μαΐου 1919, όταν στο χωριό Los Toldos της Αργεντινής γεννιότανε το εξώγαμο ενός γαιοκτήμονα και μιας παρακατιανής καλλονής.

Το όνομά της Μαρία-Εύα.

Όμορφο κορίτσι η Εβίτα, όπως τη φώναζαν χαιδευτικά, 15 χρονών αρχίζει να εργάζεται ως μοντέλο και ηθοποιός.

Σ'ένα φιλανθρωπικό γκαλά για τους σεισμοπαθείς του Σαν Χουάν γνωρίζει τον Χουάν Περόν, τότε υπουργό εργασίας της Αργεντινής.

Η φιλολαϊκή πολιτική και οι ιδέες του για κοινωνική δικαιοσύνη συνεπήραν την Εβίτα,που τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα!
Σύζυγος πια του προέδρου γίνεται για το λαό η "Αγία Εβίτα"!

Μεταξύ αυτής και του λαού "υπογράφεται" ένα ειλικρινές συμβόλαιο.
Η Εβίτα ήταν δική τους!
Επιβλέπει προσωπικά τα προβλήματά τους, φροντίζει τους ανέργους, τις μοναχικές γυναίκες, δίνει υποτροφίες, χτίζει σχολεία, νοσοκομεία..., δίνει ψήφο στις Αργεντίνες, σύνταξη στους ηλικιωμένους...
Φροντίζει για μια "Αργεντινή ανθρώπινη και αξιοπρεπή!"
Μέχρι σήμερα παραμένει το εθνικιστικό σύμβολο της υπεράσπισης των φτωχών και της εργατικής τάξης.
Η αγία της φτωχολογιάς!...Αγαπήθηκε πολύ, όπως πολύ μισήθηκε κιόλας από ορισμένους...
Η Εβίτα, αντικείμενο λατρείας για τους φτωχούς αργεντίνους!
Έτσι είναι!Οι δυναμικές προσωπικότητες ή λατρεύονται ή μισιούνται!
Πάντως από τη μεριά αυτών που αγαπήθηκε, έζησε την απόλυτη αποθέωση!

Ο sir Andrew Loyd Weber υπογράφει ένα μιούζικαλ για τη ζωή της, γεμάτο συγκίνηση!
Ο ρόλος της Εβίτα ιδιαίτερος και απαιτητικός!
 Μια φράση, που συνδέεται με την απώλεια της γυναίκας-σύμβολο, μια φράση που δεν την ξεχνάς δίνει ένα από τα ωραιότερα και συγκινητικότερα τραγούδια στην ιστορία των μιούζικαλς!

"Don't cry for me, Argentina!"

Το τραγούδι πρωτοτραγούδησε η Julie Covington στο αγαπημένο μιούζικαλ του Webber.
Μια ερμηνεία με πολλά βιμπράτι, γεμάτη πάθος και σεβασμό στο πρόσωπο της Εβίτας!...
Ακούς και χάνεσαι στη θάλασσα του ήχου της!
Μοιάζει να'χει ρουφήξει κάθε σταλιά ευαισθησίας από κάθε νότα της μελωδίας του βρετανού συνθέτη!

Η Εβίτα έχει περάσει πια στη σφαίρα του μύθου!
Η ζωή της έγινε και ταινία κινηματογραφική με πρωταγωνίστρια τη Μαντόνα...Δεν με ενθουσίασε...Δεν διέκρινα το πάθος της μεγάλης κυρίας της Αργεντινής...
Μια καλογυαλισμένη παραγωγή, που όμως μετέφερε χλιαρά την ένταση και το πάθος που υπήρξε στη ζωή της πρωταγωνίστριας...Ίσως, γιατί η Μαντόνα και το μουσικό είδος που εκπροσωπεί, δεν είναι αντίστοιχου διαμετρήματος...

Μέρος του κειμένου έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό iporta.gr